Առակ Օշոյի փոխադրմամբ
Բուխարայի թագավորը, տեսնելով կյանքի ունայնությունը, թողնում է իր թագավորությունը և ուղևորվում Աֆղանստան, որպեսզի դառնա հոգևոր առաջնորդ:
Առաջինը, որ ուսուցիչը հանձնարարում է նրան, աշակերտների սենյակները մաքրելն է: Այնտեղ շատ աշակերտներ կային` և աղքատ, և հարուստ, բայց երբեք որևէ թագավոր չէր եղել: Բոլորը խղճում են նրան. ժամանակին թագավոր էր, իսկ այժմ պետք է մաքրի սենյակները, կատարի այնպիսի աշխատանք, որը նախկինում չի արել: Աշակերտները ոչինչ չեն ասում, բայց մի օր չեն կարողանում զսպել իրենց զգացմունքները. « Ցավալի է, որ այս մարդը ստիպված է կատարել այդ աշխատանքը: Նա այնքան լավն է, բարի և հեզաբարո, այդպիսի հրաշալի մարդը ինչու՞ պետք է զբաղվի այդ աշխատանքով»:
Եվ նրանք գնում են ուսուցչի մոտ ու ասում.
— Ուսուցիչ, այդ աշխատանքը չե՞ք հանձնարարի մեզանից որևէ մեկին: Մեզ ցավ է պատճառում` տեսնելով, թե ինչպես է այդ մարդը, ով ժամանակին թագավոր էր և ապրում էր պալատներում, այժմ սենյակներ է մաքրում:
— Իմ աշակերտներ, — պատասխանում է ուսուցիչը, — դուք պետք է սպասեք: Ես չեմ կարծում, որ ժամանակն արդեն անցել է:
Աշակերտներն ասում են.
— Դա մեզ մեծ ցավ է պատճառում:
— Լավ, — ասում է ուսուցիչը, — ես ձեզանից մեկին կհանձնարարեմ, թե ինչ անի, հետո կտեսնենք:
Մի անգամ այդ մարդը, որը երբեմնի թագավորն էր, աղբով լի զամբյուղը տանելիս աշակերտներից մեկն այնպես է հրում , որ զամբյուղն ընկնում է ձեռքից, աղբը թափվում է հատակին: Նա նայում է այդ աշակերտին և ասում.
— Այ, եթե ես լինեի այն, ինչ եղել եմ առաջ, քեզ ցույց կտայի, թե ինչ է նշանակում սխալ թույլ տալը:
Հետո հավաքում է աղբը և հեռանում : Այդ մասին հաղորդում են ուսուցչին, և նա ասում է.
— Մի՞ թե ես ձեզ չեմ ասել, որ դեռ ժամանակը չէ:
Որոշ ժամանակ անց ևս մեկ աշակերտ նման քայլ է անում, և այն, ով մի ժամանակ թագավոր էր, որոշ ժամանակ կանգնում է, նայում նրան` ցանկանալով ինչ-որ բան ասել, բայց լռում է:
Ուսուցչին կրկին հաղորդում են կատարվածը, նա ասում է.
— Դեռ ժամանակը չէ:
Նույնը կատարվում է երրորդ անգամ: Այս անգամ մարդն անգամ գլուխը չի բարձրացնում. շարունակում է զբաղվել իր աշխատանքով: Այդ ժամանակ ուսուցիչն ասում է.
— Արդեն եկել է ժամանակը:
Կարող եք հարցնել. «Մի՞թե թուլություն չէ այդքան պասիվ լինելը»: Այո, եթե մարդը թուլությունից է պասիվ, դա թուլակամություն է: Իսկ եթե մարդը պասիվ է խորիմաստության պատճառով, այդ դեպքում դա զորություն է, որովհետև մեծ ուժ է հարկավոր, որպեսզի նա իշխի ինքն իրեն:
Առակի թարգմանությունը ռուսերենից` Քոլեջի սովորող Անուշ Աղաջանյանի:
Աղբյուրը
