Մի իրի պատմություն. մարգարիտ

Մարգարիտը մեր նախնիների առաջին թանկարժեք զարդն է եղել: Առաջին անգամ  մարգարտահատիկները  գտել են նախամարդիկ որսորդության և սնունդ հայթայթելու ժամանակ: Իհարկե, դժվար թե նրանք կռահեին, որ այդ արտասովոր գնդիկը մարդկության ողջ պատմության ընթացքում իր բացառիկ գեղեցկությամբ կգերեր մարդկանց:
Մարգարտի ծագման պատմությունը լի է գաղտնիքներով ու լեգենդներով: Հին ժողովուրդները ենթադրում են, թե դա լուսնի լույսն է` ջրի մեջ քարացած,  ծովային հավերժահարսների արցունքը,  կամ  կայծակի սառած լույսը կակղամորթերի աչքերում: Մարգարիտը եզակի է նաև նրանով, որ միակ թանկարժեք քարն է, որը երեսակելու  կարիք չունի և իր սկզբնական տեսքով օգտագործվում է ոսկերչության մեջ:
Մինչև մեր օրերն է հասել այն հաստատումը, որ հին շումերները մեր դարաշրջանից 2300 տարի առաջ գիտեին մարգարտի մասին և այն անվանում էին «ձկան աչք»: Հին չինական իմաստունների տարեգրության մեջ կա հիշատակում այն մասին, որ չինացիները մարգարիտը օգտագործել են որպես նվեր իրենց տիրակալներին: Հենց  Չինաստանից է դուրս եկել թանկարժեք քարերը  մարգարիտի տեսքով երեսակելու սովորությունը:
Երկարատև ժամանակ` ընդհուպ մինչև 15-րդ դարը, մարգարտահատիկները ամենաթանկ արժեքն էին համարվում: Առաջնության դափնին նրանք կորցրին միայն  ադամանդի պատրաստման յուրացումից  հետո:
Բայց դրա հետ մեկտեղ մարգարտի  հանրաճանաչությունը չնվազեց: Օրինակ` 16-րդ դարում փոքր մարգարտահատիկները օգտագործվում էին կանացի զգեստների և գլխի ծածկոցների զարդարանքների համար:
Ռուսաստանում մարգարտի պատմությունը սկսվում է10-րդ դարում: Այստեղ այն բարյացակամորեն ընդունվեց և շատ հարյուրամյակների ընթացքում  աշխարհիկ կանանց  և հոգևորական դասի կողմից մեծ  հանրաճանաչություն էր վայելում. զարդարում էին հագուստի և սպասքի տարրեր:
Եկեղեցին ևս դրականորեն էր վերաբերվում  այդ թանկարժեք քարին: Նրանով զարդարում էին խաչերը, շուրջառները, սրբապատկերները, Աստվածաշնչի կազմերը և  մեծաքանակ  եկեղեցական այլ թանկարժեք առարկաներ:
Մարգարիտը մեծ պահանջարկ ուներ նաև կանանց մենաստաններում:  Ձեռագործուհիները առանց այդ թանկարժեք իրի իրենց աշխատանքը չէին պատկերացնում: Նրանք հոգևորականների և միանձնուհիների հանդերձանքը զարդակարում էին մարգարիտներով: Հենց դրա համար այն անվանում էին «միանձնուհիների` Քրիստոսի հարսնացուների քար»:
Մարգարիտը շատ հայտնի էր նաև հարավամերիկյան  հնդկացիների մոտ: Այդ «ամերիկյան» մարգարիտը հայթայթում էին գետերում և օգտագործում էին որպես զարդարանք:  Բայց ամենամեծ փառքն ունեցավ «ծովային» մարգարիտը, որը արդյունահանվում էր հարավային երկրների ափերն ողողող  տաք ծովերի ծանծաղուտներից:
Ամենալավ նմուշներն գտնվել են Պարսից ծոցի  Պոլինեզիայի ափերից: Այդտեղի մարգարիտը ամենաարժեքավորն էր և ուներ հատուկ անվանում` «օրիենտալ» կամ «արևելյան»: Մարգարտի այս տեսակը կակղամորթերի խեցիներից  հայթայթում էին  սուզորդները:
Անցած տարվա սկզբին Ճապոնիայում սկսեցին արհեստական մարգարիտ աճեցնել: Նրա գլխավոր հատկությունը`ձևն ու փայլը, գործնականորեն չէին զիջում բնականին:
Մեր օրերում  մարգարտի արհեստական աճեցմամբ հիմնականում զբաղվում են չինացիներն ու ավստրալացիները:
Թարգմանությունը` Մերի Հաջյանի
Աղբյուրը

Реклама

«Էջեր» ամսագրի 2017-2018 ուստարվա գործունեությունը

Ամսագիրը 3 տարեկան է:
Հիմնականում հրապարակվում են սովորողների  թարգմանությունները:
Այս ուսումնական տարում ամսագիրն ունի 24 նյութ:
Թարգմանությունները  հիմնականում 1-1 կուրսի սովորողներն են արել:
Շարունակական  է «Մի իրի պատմություն» թարգմանական նախագիծը:
Սովորողները այս նախագծով թարգմանել են
Ձեռնոցներ
Լուսանշան
Հոթ-դոգ
Գուլպաներ
Ջինսեր
Չիփսեր

«Սովորող սովորեցնող» նախագծով սովորողները թարգմանել են առակներ  փոքրերի համար և ներկայացրել են Հարավային դպրոցի պարտեզում:
Ամանորի օրերին թարգմանել են երկու հետաքրքիր առակ
«Սուրբծննդյան առակ»
«Սուրբծննդյան տոնածառի պատմությունը»
Հետաքրքիր թարգմանություն էր
«Երեխաներ, ովքեր միլիոններ են վաստակել it ոլորտում»
Մյուս թարգմանությունները
«Ինչից է սկսվում երջանկությունը
«Սերն ու բաժանումը»
«Ամենագեղեցիկը»
«Հարստության և Աղքատության մասին»
«Երկու իմաստուն առակ»
Լիակատար ներում
Տեսնում ե՞ս, թե ինչ ճշմարիտ է երջանկությունը
Դդումի պատմությունից
Լավ տրամադրությունը պահպանելու 10 խորհուրդ
Կորած դրամապանակը
Երեք իմաստուն կարճ առակ
Դեռ ժամանակը չէ

Ստեղծագործում են սովորողները
Ովքեր են, որ մեր կյանքում հավերժ են մնում
«Ծաղրածուն»

 

 

 

 

Մի իրի պատմություն. ձեռնոցներ

Ձեռնոցները ոչ միայն համարվում են հագուստի անհրաժեշտ տարր ձմռանը, այլև զարդարանք, որը կարող է ընդգծել նրանց կրողի պերճաշուքությունը, ինչպես նաև պատմել  տիրոջ մասնագիտության և հետաքրքրությունների մասին:
Նրանց մասին նույնիսկ գրել է նշանավոր Բալզակը` իր ստեղծագործության մեջ ներկայացնելով հասարակական կանոններն ու  բարքերը` ձեռնոցների լույսի ներքո: Զգեստապահարանի այս տարրը նվաճել է աշխարհը`  դառնալով անփոխարինելի պիտույք  կանանց եւ տղամարդկանց համար: Տեսակների բազմազանությունը շլացուցիչ է`  ժանյակե, մետաքսե, կաշվե, մետաղյա և  շատ ուրիշ տեսակներ:
Ձեռնոցների հայտնվելու պատմությունը սկսվում է Թութանհամոնի դամբարանից: Հին եգիպտացիների մոտ դրանք զուգորդվում  էին ազնվականության և մեծագույն իշխանության հետ: Բացի նշված կարգավիճակից  ձեռնոցները պաշտպանում էին ձեռքի մաշկը տարբեր ազդեցություններից, որն էլ  ընդհանուր առմամբ նրանց հիմնական գործառույթն էր:  Ի սկզբանե ձեռնոցները դաստակին կապված փոքրիկ պարկերի տեսք ունեին:
Եվ միայն որոշ ժամանակ անց  նրանք ստացան մեզ ծանոթ  թաթմանների տեսքը, որոնցում առանձին տեղ կար բութ մատի համար: Մի  ժամանակ այդ ձեռնոցները գործնականորեն գրեթե չէին հանում. նրանցով աշխատում էին, ճաշում էին, կռվում էին: Այդ էր պատճառը, որ  ոմանց կարծիքով,  այդ պիտույքը անընդհատ կրում են միայն «փափկասունները»:
Ձեռնոցների գործածմանը հատկապես նպաստեց ասպետության պատմությունը: Այսպես` մարդու վրա նետված ձեռնոցը ծառայում էր  որպես մենամարտի կոչ կամ պարզապես արժանապատվության վիրավորանք: Իսկ եթե ասպետը ձեռնոց էր ստանում իր սիրելիի կողմից` որպես նվեր, ապա նա չէր բաժանվում դրանից և միշտ իր մոտ էր պահում`  որպես թալիսման` գոտուն ամրացված հատուկ քսակում:
17-րդ դարի վերջին  և 18-րդ դարի սկզբին ծնվեց  ձեռնոցագործի մասնագիտությունը: Այն  շատ հարգված և պատվավոր էր: Այդ աշխատանքին նույնիսկ  մասնակցել էր  մեծ Լեոնարդո դա Վինչին, որն հորինել էր ձեռնոցներ լողի համար: Սակայն այդ գաղափարը չզարգացավ: Քանի որ էթիկայի կանոնների համաձայն`  արարողությունների և ձեռքսեղմումների  ժամանակ ձեռնոցները հաճախակի պետք էր հանել, այդ իսկ պատճառով դրանք սկսեցին կրել գոտիներին: Հետո ձեռնոցներ կարողների մոտ գաղափար առաջացավ, որ զգեստապահարանի այդ տարրն ունենա   նաև գեղեցիկ սեռը: Եվ այդ ժամանակվանից հենց կանայք դարձան այդ ապրանքի գլխավոր գնորդները` զարդարելով դրանցով իրենց ձեռքերը:
Վերածննդի և Բարոկկոյի դարաշրջանում  կանացի շքեղ  ձեռնոցների  անհավատալի  բազմազանություն կար: Օգտագործվում էին տարբեր ասեղնագործություններ, ժապավեններ, թանկարժեք քարեր, ժանյակներ, ատլասե եւ թավշյա գործվածքներ: XVI դարում Ելիզավետա 1-ին  թագուհու շնորհիվ նորաձև էին երկար կանացի ձեռնոցները։ Դրանք հագնում էին կարճաթև  շքեզ զգեստների հետ:
Ձեռնոցների արտադրությունը դառնում էր  ավելի բարդ, և նույնիսկ գաղտնի էին պահվում արտադրության հատուկ գաղտնիքները: XVII դարում նորաձև դարձան գործվածքեղեն ձեռնոցները, որը  պայմանավորված էր կարի մեքենայի երևան գալով ։      Տղամարդկանց ձեռնոցների հանրաճանաչությունը վերականգնել է Նապոլեոն Բոնապարտը, ով իր զգեստապահարանում ուներ այդ պիտույքի մի ողջ հավաքածու` ավելի քան 240 զույգ:
XIX դարում գործնականորեն  գրեթե յուրաքանչյուր մարդ ձեռնոց ուներ: Այն դարձավ «ջենթլմենական լրակազմի» անփոխարինելի տարր։ Սակայն  դրանք ավելի կարճ էին և  առանց ավելորդ զարդարանքի։ Ձեռնոցների պահանջարկի զգալիորեն աճման զուգընթաց  դրանց  զանգվածային արտադրության համար  անհրաժեշտ էին նոր տեխնիկական սարքեր: Այսպիսով, 1807 թ. անգլիացի Ջեյմս Վինտերը հնարեց ձեռնոց կարող մեքենա:
Ռուսաստանում ձեռնոցը  նորաձևություն մտավ  շատ ավելի ուշ։ Ընդ որում  ձեռնոցները ավանդաբար կարվում էին  գառան  բարակ կաշվից և հետագայում հայտնի դարձան արտերկրում:
Այսօր ձեռնոցների նորաձևությունն իր պատմության մեջ նոր փուլ է ապրում, քանի որ ժամանակակից դիզայներները ներկայացնում են  մի շարք տարբեր ձևեր և ոճեր, ինչպես նաև որոշում են նրանց առկայության անհրաժեշտությունը  որոշակի ոճում կամ վայրում:
 Թարգմանությունը` Մերի Հաջյանի:
Աղբյուրը

Մի իրի պատմություն. լուսանշան

Լուսանշանի ծագման պատմությունը սկսվում է 1868 թ .:  
Հենց  այդ ժամանակ աշխարհում  առաջին լուսանշանը հայտնվեց Լոնդոնում`  Մեծ Բրիտանիայի խորհրդարանի շենքի առջև: Այն հնարել էր Ջոն Փիք Նայթը:  Այն, իհարկե, զգալիորեն տարբերվում էր ժամանակակից լուսանշաններից և կառավարվում էր ձեռքով:
Սարքը իրենից ներկայացնում էր  երկու լուսազդանշանային սլաք: Եթե նրանք տեղավորված են հորիզոնական դիրքում, նշանակում է` պետք է կանգ առնել: Իսկ եթե նայում են ներքև 45 աստիճանի անկյան տակ, ապա պետք է զգուշորեն առաջ ընթանալ:
Երբ փողոցում մութն ընկնում էր, օգտագործում  էին գազի լապտեր, որը ազդանշանում էր համապատասխան կարմիր կամ կանաչ գույնով: Լուսանշանը գործում էր միայն տրանսպորտային այն միջոցների համար, որոնք հետիոտների առկայության դեպքում  ստիպված էին կանգնել և նրանց  ճանապարհ տալ:
Սակայն նման սարքը լավագույնս իրեն չի դրսևորել, քանի որ դեռ մեկ ամիս չանցած, այն պայթել էր` վիրավորելով նրան  կառավարող ոստիկանին:
XX դարի սկզբին ամերիկացի Լեսթեր Վայրը հայտնագործել է  պատմության մեջ առաջին էլեկտրական լուսանշանը, որն ավելի նման էր ժամանակակից լուսանշանին:
Հետաքրքիր է, որ լուսանշանի լույսերում օգտագործվող գույները ընտրվել են` հաշվի առնելով դիխրոմազիայով (գունավոր տեսողության անբավարարություն) հիվանդների պահանջները:
Այդ հիվանդները ընդունակ են  տարբերելու միայն տաք (դրանք դեղին և կարմիր գույներն են) և սառը երանգները (օրինակ` կանաչը): Այդ իսկ պատճառով կարմիրի և կանաչի արանքում գտնվում է  դեղինը:
Բացի այդ, կան մարդիկ, ովքեր չեն տարբերում կարմիր եւ կանաչ գույները, ուստի այսօր լուսանշանում  օգտագործում են կարմիր գույնը` նարնջագույն երանգով, իսկ կանաչը` կապույտով:
Թարգմանությունը` Անահիտ Ղևոնդյանի, 1-1 կուրս 
Աղբյուրը

Մի իրի պատմություն. հոթ-դոգ

Առաջին անգամ նրբերշիկների մասին հիշատակվել է  «Ոդիսականում», որը  Հոմերոսը գրել է մեր դարաշրջանից առաջ IX-րդ դարում։ Նրբերշիկները հատուկ հռչակ  ձեռք բերեցին  Ավստրիայում և Գերմանիայում, այստեղ ազգային խոհանոցի հիմքը եղել են երշիկներն ու  նրբերշիկները։ Վիեննայում  և Ֆրանկֆուրտում  պատրաստված  նրբերշիկները շատ  հայտնի էին, ուստի և դրանք վաճառվում էին աշխարհի շատ երկրներում՝ «Վիներ» և «Ֆրանկֆուրտներ»  անվանումով (ինչպես, օրինակ` կոտլետով հացը Համբուրգում  անվանում են  «Համբուրգերներ»):
Ֆրանկֆուրտը 1987 թվականին  հանդիսավոր կերպով տոնել է հոթ-դոգի 500-ամյակը: Ապացույցը, որ պատմության մեջ առաջին «Հոթ-դոգը» պատրաստվել է 1487թ. տրամադրել են   գերմանական նրբերշիկների սիրահարները:  XIX դարի սկզբին գերմանացի ներգաղթյալների շնորհիվ նրբերշիկների պատրաստման տեխնոլոգիան մտավ ԱՄՆ:
Ենթադրություն կա, որ «Հոթ-դոգի»  անվանումը առաջացել է նրբերշիկների`  «Տաքսա»  ցեղատեսակի շան  նմանությունից։ 1934թ. մայիսին առաջին անգամ հայտնվեց «Հոթ-դոգ» տերմինը, որը ճշգրտված է։ «Նյու Յորք Հերալդ»  թերթը հրապարակել է  մի ծաղրանկար, որում խանութի սեփականատերը  վաճառում է  նրբերշիկներ, և նրա վերևի  ցուցանակում նշվում էր․<<Get your red-hot dachshund sausages!>>: Թարգմանությունը  մոտավորապես  այսպես է հնչում․«Գնեք  նրբերշիկներ` կարմիր, տաք, տաքսանման»:
Սակայն խոհարարության  պատմաբան՝ Բերրի Պոպիկը, պնդում է, որ «հոթ-դոգ»  տերմինը հայտնվել է XIX դարի վերջին և ծագել է ուսանողական բանահյուսությունից։ Եյլի  համալսարանի ուսանողները նրբերշիկ վաճառելու համար նախատեսված բեռնասայլերին տվել էին  «շան բեռնասայլեր»  անվանումը, քանի որ գայթակղիչ հոտերի պատճառով  նրանց շրջակայքում  մշտապես վխտվում էին շների ոհմակները:
Պոպիկին հաջողվեց գտնել  ուսանողական մի  ամսագիր` թողարկված 1895թ., որտեղ ուսանողները նրբերշիկները անվանել են  «տաք շներ»:
Ե՞րբ և ո՞վ է  մտածել կտրել երկար հացը և նրա մեջ դնել նրբերշիկը։ Առանձնանալով յուրահատուկ կոկիկությամբ` գերմանացի ներգաղթյալները 1860թ  սկսեցին վաճառել  նրբերշիկները հացի կտորի վրա դրված:  Սակայն նրբերշիկները հաճախ հացի վրայից  գլորվում ու գետնին էին ընկնում։ Եվ այդ ժամանակ  մի անհայտ գյուտարար մտածեց հացը փոխարինել  բուլկիով:
1939 թ. հասարակ մարդկանց երբեմնի ուտեստը  մտավ նաև ավելի բարձր խավի կյանք: Ամերիկայի նախագահ Ֆրանկլին Ռուզվելտը Սպիտակ տանը բրիտանական միապետ Գեորգի 6-րդին հյուրասիրել է գարեջուր և հոթ-դոգ;
Հոթ-դոգի առավելագույն գործածությունը նրան դարձրեց ավելի  հայտնի: Դրանք վաճառելու համար գործնականորեն հարմար է ցանկացած վայր, իսկ այն ուտել կարելի  է նույնիսկ ոտքի վրա:
Թարգմանությունը` Մերի Հաջյանի:
Աղբյուրը

 

 

Մի իրի պատմություն. գուլպաներ

 

Գուլպաների պատմությունը սկսվում է հին ժամանակներից: Տղամարդիկ, ովքեր իրենց համարում էին «բարձր կաստայի» ներկայացուցիչներ, գուլպաներ չէին հագնում: Նրանց կարծիքով դա ամոթալի է: Քանի դեռ նրանք իրենց երևակայում  էին աշխարհի տիրակալ, կանայք, ընդհակառակը, վայելում էին ողջ գրավչությունն այն բանի, որ իրենց ոտքերը պաշտպանված են:
Հույն կանայք սկսեցին փողոց դուրս գալ կաշվե հողաթափերով: Եվ կես դար անց գուլպաները դարձան հույների զգեստապահարանի պարտադիր մասը:
Միջնադարում գուլպաների արտադրության զարգացումը հասել էր էվոլյուցիոն թռիչքի: 15-րդ դարը  Եվրոպայի գերագույն տիրակալների կյանքում դարձել էր  աննախադեպ շքեղության դարաշրջան: Ձգտում էին պերճաշուք դարձնել բացարձակապես ամեն ինչ` սկսած կահույքից  մինչև ներքնազգեստ: Այդ բախտին արժանացան նաև գուլպաները: Կաշվե հողաթափերին փոխարինելու եկան կտորից կարված  հաստ զուգագուլպաները: Նրանք թաքցնում էին  ոչ միայն  ոտնաթաթերը, այլև` ոտքերն ամբողջովին:
Մինչև ծնկները հասնող գուլպաների ստեղծմանը խթան հանդիսացավ բանակը:  Որպեսզի պաշտպանեն իրենց ոտքերը, զինվորները սկսեցին հագնել երկար կիպ գուլպաներ: Եվրոպական կառավարողները  գնահատեցին  այս նորամուծությունը և ցանկացան նույնից ունենալ իրենց զգեստապահարանում: Հենց այդ ժամանակվանից էլ Իտալիայում հայտնվեցին կալսոնները` ոտքերը կիպ գրկող վարտիքները:
Իսպանիայում սկսեցին հագնել գուլպաներ` թանկարժեք գործվածքներից` զարդարված  ասեղնագործ գեղեցիկ նախշերով կամ թանկարժեք զարդերով: Այդպիսի գուլպա-զուգագուլպա  հագնում էին  բացառապես ազնվական դասի տղամարդիկ, այն նույնիսկ  կարող էր փոխարինել սովորական վարտիքին:
Մեծ Բրիտանիայում գուլպաների հիմնական սպառողները, ընդհակառակը, կանայք էին: Այս ամենը` ի  շնորհիվ Էլիզաբեթ Առաջինի. նա մետաքսե մինչև ծնկները հասնող գուլպաների  մեծ երկրպագու էր և դրանով նպաստեց, որպեսզի տեքստիլ արդյունաբերության տվյալ ճյուղը լայնորեն զարգանա:
Գուլպաների պատմությունը փոխվում է 16-րդ դարում գուլպագործական հաստոցի հայտնագործման պահից,  այդ ժամանակվանից սկսվեց գուլպա-զուգագուլպաների  զանգվածային արտադրությունը: Մի քանի դար անց Ֆրանսիայում ևս  հայտնվեց  գուլպագործական առաջին հաստոցը:
Մոտավորապես  հարյուր տարի առաջ արտադրվեցին այնպիսի գուլպաներ, ինչպիսինը  մենք  ենք հիմա հագնում: Պահանջարկ կար նաև գործածել ռետինե երիզներով գուլպաներ և կապրոնե զուգագուլպաներ:
XX դարի սկզբին գուլպաներով սկսեցին զբաղվել մոդելագործները, քանի որ  արդեն չկար ոտքերը փոշուց, կոշիկից, կեղտից պաշտպանելու  անհրաժեշտությունը: Գուլպաները, զուգագուլպաներն ու կոլգոտկիները մինչև օրս, ինչպես շրջազգեստները, ջեմպրները և տաբատները, զգեստապահարանի կարևոր բաղկացուցիչ են:
Թարգմանությունը` Էմմա Գաբրիելյանի:
Աղբյուրը

;

Ովքե՞ր են, որ մեր կյանքում հավերժ են մնում

Error 404 not found.
Ձեր հարցման մեջ ինչ-որ սխալմունք կա, խնդրում ենք ավելի ուշադիր նայել բառերը, արտահայտությունները, ողջ նախադասությունը և դրա իմաստը: Շնորհակալություն:

Հըմմ, նման հարցում փաստորեն երբեք չես ունեցել…Հա՜հ գիտեմ, տարօրինակ հարց էր, բոլորի համար էլ տարօրինակ է եղել, երբ տվել եմ, մտածեցի գուցե դու իմանաս, իմ համակարգիչ:
Նոր հաղորդագրություն. «Եվ ես գիտեմ, Մեգի»:
«Ի՞նչ, դու՞։ Դու ինձ պատասխանեցի՞ր, այդ ո՞վ է այդտեղ, ո՞վ ինձ գրեց»:
Նոր հաղորդագրություն.«Ես եմ, Մեգի, քո համակարգիչը, չէ՞ որ դու ուզում էիր, որ ես քեզ պատասխանեի: Եվ ես գիտեմ քո հարցի պատասխանը»
«Ե՞վ»
Նոր հաղորդագրություն. «Ոչ ոք, ոչ ոք հավերժ չէ»:
«Ահ, այդպես էլ գիտեի։ Ես գիտեմ, որ մարդիկ հավերժ չեն, համակարգիչ, ես ուզում եմ իմանալ, ովքեր են, որ մեզ չեն լքում, որ չեն գնում մեր կյանքից, մեզ չեն փոխարինում, մեզ չեն մոռանում»:
Նոր հաղորդագրություն.
«Մեգի, ՈՉ ՈՔ»:
«Իսկապե՞ս»:
Նոր հաղորդագրություն.
«Գիտեմ, որ կարոտել ես նրան»:
«Եթե անկեղծ, հա՜, շա՜տ…»:
«Մեգի, թվում էր, թե նա հավերժ է, չէ՞»:
«Հա, թվում էր»:
«Բայց դու նրան թողեցիր»:
«Որովհետև  հասցրել էր դրան»:
«Բայց չէ՞ որ սիրում էիր»:
«Հա, բայց էլ այդպես չէի կարող»:
«Տեսնում ես` ինչ տարօրինակ են մարդիկ, սիրում են, միևնույն ժամանակ չեն կարողանում իրար տանել։ Շատ բարդ է: Այ, մեզ մոտ, եթե ինչ-որ բան ենք անում, ուրեմն` վերջ, այդ կոդը հավաքված է, ծրագիրը գործում է դրա համաձայն, ու աջ ու ձախ շեղվել չի լինում»:
«Բայց… Եթե ամեն ինչ այդպես լիներ նաև մարդկանց մոտ… Մի՞թե նա ինձ կտար իր վերարկուն այդ անձրևոտ օրը, չէ որ այդպես չէինք նախատեսել, այդպես չպիտի լիներ, բայց եղավ։ Նա եկավ ու ինձ հագցրեց իր վերարկուն` տա՜ք ու ապահով, ու շրջեցինք ողջ քաղաքով: Դու չես հասկանա` դա ինչ է, դու չես հասկանա` ինչ էի ես զգում, այնքա՜ն հաճելի, անբացատրելի զգացում էր դա: Ու դու չես հասկանա, որովհետև քեզ մոտ  կոդավորած չի, իսկ ես չեմ ուզում, որ մարդիկ քեզ  նման լինեն, թեկուզ այսպես  դժվար է, բայց ուրիշ է:
Դու չես հասկանա` ինչքան հաճելի է, որ մենք վիճած ենք ու հաջորդ օրը հանդիպելու ենք, որպեսզի հրաժեշտ տանք միմյանց, հա հա, էդպես էր «կոդավորած», բայց նա եկավ ու ամու՜ր գրկեց ինձ:
Դու չես հասկանա` ինչ են պատահական հայացքները, ժպիտները։ Ինչ է, երբ միամտորեն  ձեռքդ բռնում են ամուր, այնքան ամուր, կարծես երբեք բաց չեն թողնելու։
Բայց, չէ՞ որ թողեց ի վերջո»:
«Հա՜ թողեց, բայց կարևորը պինդ էր բռնել այդ պահին, մի լացիր»:
«Չեմ կարող, ես քեզ նման չեմ ախր, հա՜ պլանավորած չէր, կոդավորած չէր լացելս, բայց հասկանու՞մ ես, արցունքներդ երբ գալիս են, չեն ասում. «Հեյ Մեգի կարո՞ղ ենք թափվել աչքերիցդ, թե ետ վերադառնանք», որ ես էլ պատասխանեմ. «Օ՜, խնդրում եմ, սիրելի արցունքներ, ոչ հիմա»: Չէհ, էդպես չի, ես խոսում եմ, հիշում, կարոտում ու… ու արցունքները գալիս են, որ զգաս, թե ինչ թաց բան է կարոտը…
Այնուամենայնիվ, ես չեմ ուզում քեզ պես լինել։ Ես ուզում եմ զգալ։ Ուզում եմ զգալ ոնց եմ օր-օրի մարում իմ հիշողություններից, ուզում եմ զգալ կարոտի թացությունը, ուզում եմ զգալ, որ ժպիտը նաև դառն է լինում, այ էն ժամանակ, երբ հուշերից ժպտում ես, հետո գիտակցում, որ հուշերից, ընդամենը հուշերից էր դեմքիդ ժպիտ իջել։ Ուզում եմ զգալ, թե ոնց եմ ծանոթ վայրերով անցնելիս նրա ստվերը փնտրում, ուզում եմ փնտրել, ուզում եմ որոնել ինչպես առաջ, երբ նա միշտ ուշանում էր, բայց հիմա կփնտրեմ գիտակցելով, որ չի գալու, կփնտրեմ մեծ սպասումով, բայց սպասումի հետ նաև ուղեղումս դաջված այն փաստով, որ չեմ գտնելու:
Քանզի դու ճիշտ ես, ոչ ոք մեզ հետ հավերժ չի մնա, բայց պիտի գնան, որ կարոտես, փնտրես, սպասես…»: